Kendimi her seyi ortaya dokme fikrine oyle kaptirmistim ki, her seyi tekrar hatirlamak icin ortaya doktum. Ortaya doktum ki hatirlansinlar, hatirlanip tekrar Hakan olmadan yasansinlar. Yasansinlar ki, guzelliklerinin Hakan’la yasanmakta olmadigini bana soylesinler. Soylesinler ki, o guzellikleri benim yarattigimi bana kanitlasinlar.
Ben bu dusuncelerle, bos bos duvarlara bakarken kendimi sonsuzluk kolyemi simsiki tutuyorken buldum. Ellerim, duygularimdan aldigi ilhamla dusuncelerimin aksine kendine tutunacak bir seyler aramisti besbelli. Agactan dusmemek icin dala tutunan, yere dustugunde cani yanacagini bildiginden yavastan aglamaya baslayan bir cocuk vardi icimde. Gucunu hem kendine hem de etrafina kanitlamak ister gibiydi. O cocuk dusmeyi reddederken, ben tum benligimle unutma duygusuna karsi koymaya calisiyordum. Sonra, bir anda biraktim kolyeyi. Biri koluma vurmustu sanki ve ben refleks olarak birakmak zorunda kalmistim. Cocuk da yere dustu ayni anda. Ben de ellerimi birbirine surttum. Sanki topragi ellerimden temizlermis gibiydim. Sanki icimdeki cocuk yerine hareket etmeye calisiyordum. O sirada, icimdeki cocuk kosarak kayboldu. Icimdeki cocuk iste boyle yok oldu.
Ben de, arkasindan kosmak yerine veya o icimdeki cocuk olmak yerine ellerimin kolyeyi tuttugu kisacik sureyi yok saymak icin masamin uzerinde duran cikolatlardan bir tane agzima attim. Belki icimdeki cocuk da boylelikle caninin acisini unuturdu, belki geri gelirdi. Keske bende de cikolatanin etkisi, o icimdeki cocugu etkileyecek kadar guculu olsaydi. Keske, cikolatayla kendimi kandirmak yerine gercek aciyi unutabilseydim. Keske cocugun sevdigi gibi sevebilseydim ben de cikolatayi. Keske...Her sey cok daha kolay olurdu o zaman.
Ama ben, zaman oldurmek icin cikolata yiyordum, tadini almadan, keyfine varmadan, farkinda olmadan. Bir kutu cikolatayi kucagima alip, yatagima girdigimde sadece cigneme sesi butun benligimi sardi. Icimde, mutluluk hormonunu icinde degilde disinda arayan bir kiz yaratmistim. Iste bu boslukta, kendimi farkli farkli insanlara benzettim elimde cikolata kutumla. Ben, ayni kiz arkadasinin alisveris yapmasindan sikilan cocugun sigaralari saymadan icislerini taklit ediyordum yedigim cikolatalarla. Ya da , Beyoglu sokaklarinda arkadaslarini beklemekten sikilip once durup milli piyango, sonra bes liraya satilan herseyi alan bir kizdim. Bunlarin hic biri zamani doldurmaya yetmezse, en sonunda gidip bir kese kagidi dolusu kestane alanlardandim belki de. Kim bilir, belki de kizlarini gece gezmesinden almaya giden bir babaydim. Arabanin icinde onlari bekleyip, yillardir aramadigim arkadaslarimi bu onemsiz boslukta arayacak biriydim. Evet, elimde bir kutu cikolatamla- ki cikolatayi pek sevmezdim- kendim disinda her seydim.
Ancak, cikolatalar bittiginde kendim olmayan ama benmisim gibi davranan bedenimle yalniz kaldim. Bu yalnizlik, en buyuk depremle ya da huzur verici bir muzikle bolunebilecek cinsten degildi. Zaten icimdeki cocuk da dusmustu agactan. Beni oyalayacak hicbir sey kalmamisti etrafta. Etrafin da yarattigi boslukla kendimi uzun sureden sonra dusuncelerin icinde buldum. Bu aksam ne baska hayatlara misafir olacaktim gecelik ne de ruhumun sarisinligini ortaya koymak ve bastirmak arasinda gidip gelecektim. Bu aksam, sadece kendimle ugrasacaktim ve kendimi benle ilgili dusunmeye zorlayacaktim. Bunu ben istememistim; tam aksine kactigim bir gercekti bu. Ama bazen kosullar gerektirir hani olanlari. Aciklamalar hep “sartlar oyle gerektirdigi icin” seklinde baslar. Bu aksam benim icinde sartlar dusunmeyi gerektirdi. Bu nedenle, cuzdanimdaki kagit parcasini cikardim ve bos cikolata kutusunun uzerine biraktim.
